در نواحی عشایری و کوچ نشین که دسترسی آسانی به نان و تنورهای ثابت وجود ندارد معمولا عشایر و روستاییان دور افتاده آذربایجان از یک ورقه دایره ای شکل به نام ساج استفاده میکنند که به مراتب پخت نان بر روی آن آسانتر است و نان حاصله نیز از طعم و رنگ طبیعی و دلپذیرتری برخوردار هستند.
ساج وسیله دایره ای شکلی به قطر تقریبی 60 سانتی متر از جنس مس یا برنج و یا آهن است که مقداری گودی دارد . دامداران به دلیل کوچها و جابجائی های زیاد و حمل آسان این وسیله ، نان مورد نیاز خود را با ساج می پزند . برای این کار طرف گود ساج را روی سه لنگه ای که روی آتش گذاشته شده قرار می دهند و پس از داغ شدن ساج ، چونه های خمیر را که قبلاً آماده شده با وردنه روی تخته مخصوص خمیر گیری به شکل دایره در آورده و آن را روی ساج می گذارند و پس از مدتی نان گرد لواش را برمی گردانند تا روی دیگر آن نیز بپزد .
در برخی مواقع مادران طایفه،موادی را در داخل نان قرار میدهند تا علاوه بر مغذی بودن طعم دلپذیری را نیزبه نان اضافه کند.برخی از پنیر محلی استفاده میکنند که در این صورت به آن "کته چورگی" میگویند و برخی نیز از گیاهان خوراکی مانند "شومون" که بسیار مغذی و خوش طعم است همراه با زرده تخم مرغ استفاده میکنند.بعضی از مادران آذربایجانی نیز قبل از گذاشتن نان بر روی ساچ از روغن زرد حیوانی(ساری یاغ) برای روغنی کردن صفحه ساچ استفاده میکنند .
** استفاده از این مطلب به شرط ذکر منبع(بیرلیک یولو) بلامانع است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر