بخش اول
ﺻﻔﺤﺎت اﺳﮑﻦ ﺷﺪﻩ اﯼ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن در دﺳﺘﺮس ﺷﻤﺎ ﻗﺮار دارد ﻳﮑﯽ از ﻣﻘ ﺎﻻت ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ
ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ ﻋﻠﻤﯽ – ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺳﺎزﻣﺎن ﺣﻔﺎﻇﺖ اﻃﻼﻋﺎت وزارت دﻓﺎع ﺟﻤﻬ ﻮرﯼ اﺳﻼﻣﯽ (ﺳﺎﺣﻔﺎودﺟﺎ)ﻣﯽ
ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﺳﺎل 1380 ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺪودﯼ ﺑﺮاﯼ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ
اﻋﻀﺎﯼ وﻳﮋﻩ اﻳﻦ وزارت ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻬﻴﻪ و ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ.
اﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﻧﻮر اﷲ ﻣﺤﻤﻮدﯼ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻘﺎﻟﻪ « ﻗﻮﻣﻴﺖ و ﻗﻮم ﮔﺮاﻳﯽ؛ﭼﺎﻟﺶ
ﮔﺬﺷﺘﻪ،ﺣﺎل و ﺁﻳﻨﺪﻩ » ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻔﺮوﺿﺎت ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﻣﺬاق ﻣﺪﻳﺮان ﻳﻮﻧﻴﻔﺮم
ﭘﻮش وزارت دﻓﺎع ﻓﺮاهﻢ ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﯽ ﺷﮏ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻌﻨﻮان ﻣﺤﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﻌﻴﻴﻦ
ﻧﻮع ﻧﮕﺎﻩ ﻳﮑﯽ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ وزارت ﺧﺎﻧﻪ هﺎﯼ ج.ا.ا. در ﻗﺒﺎل ﺣﻴﺎت ﻓﺮهﻨﮕﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻗﻮام
و ﻣﻠﻞ ﮐﺸﻮرﯼ ﮐﻪ اﻣﺮوز اﻳﺮان ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻓﻌﺎﻟﻴﻦ ﺿﺪ ﺁﭘﺎرﺗﺎﻳﺪ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد.
ﻗﺒﻞ از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻋﺰﻳﺰ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﻧﮑﺎت ذﻳﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻨﺪ:
از ﻧﻈﺮ ﻧﻮراﷲ ﻣﺤﻤﻮدﯼ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ، ﻗﻮﻣﻴﺖ و ﻗﻮم ﮔﺮاﻳﯽ ﻣﺨﺼﻮص اﻗﻮام
ﻏﻴﺮ ﻓﺎرس ﺑﻮدﻩ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻓﺎرس ﮔﺮاﻳﯽ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻮم ﮔﺮاﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻌﺎدل اﻳﺮان ﮔﺮاﻳﯽ
ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد!
وﯼ در ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺧﻮد از ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﯽ ﺣﻀﻮر اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ،ﻓﺮهﻨﮕﯽ و زﺑﺎﻧﯽ اﻗﻮام ﮔﻴﻠﮏ
وﻃﺒﺮﯼ ﻃﻔﺮﻩ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ در ﺗﺒﻌﻴﺖ از ادﺑﻴﺎت
ﭘﺎن ﻓﺎرﺳﻴﺴﺘﯽ ، هﺮ ﻧﻮع ﺗﻮﺟﻪ اﻗﻮام و ﻣﻠﻞ اﻳﺮان را ﺑﻪ زﺑﺎن،ﺗﺎرﻳﺦ و ﻓﺮهﻨﮓ ﻣﻠﯽ ﺧﻮد
در ذﻳﻞ ﻋﻨﻮان «ﭼﺎﻟﺶ» (ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﺧﺼﻪ هﺎﯼ اوﻟﻴﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺑﺤﺮان و وﻗﻮع ﻓﺎﺟﻌﻪ اﺳﺖ)
ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ.
ﻣﺤﻤﻮدﯼ در
ﭘﻴﺮوﯼ از ادﺑﻴﺎت ﻓﺎﺷﻴﺴﺘﯽ ﺷﻬﺮوﻧﺪان اﻳﺮان را ﻧﻪ ﺑﺮاﺳﺎس ﻧﻮع زﺑ ﺎن اﻗ ﻮام و ﻣﻠﻞ ﺁن ﺑﻠﮑﻪ
ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﯼ ﺟﺪول ﻣﻄﻠﻮب ﻧﮋادﯼ ﭘﺎن اﻳﺮاﻧﻴﺴﺘﻬﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ و ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
وﯼ ﺣﺘﯽ در
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﺒﺎﻧﯽ« ﻧﮋاد » و « ﻗﻮﻣﻴﺖ » از ﻧﺎ ﺁﮔﺎهﯽ ﺑﺎرزﯼ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ.در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ
زﺑﺎﻧﯽ و ﻗﻮﻣﯽ ﮔﺮوهﻬﺎﯼ ﺁرﻳﺎﻳﯽ ﻋﻤﻴﻘﺎ در ﻣﻌﺮض ﺗﺮدﻳﺪ ﻗ ﺮار دارد او ﭘﻨﺪار« ﺁرﻳ ﺎﻳﯽ»
را ﺑﻌﻨﻮان ﻧﮋاد ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ (ﺣﺘﯽ در ﺻﻮرت ﺻﺤﺖ اﻳﻦ ﺗﻠﻘﯽ)، ﺗﻌﺎرﻳﻒ ﻋﻠﻤﯽ
و ﻣﺼﺎدﻳﻖ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﻧﮋادﯼ را در ﻧﺰد ﻧﮋاد ﺷﻨﺎﺳﺎن ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽ رﻳﺰد. ﻻزم ﺑﻪ ﺗﺬﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮋاد
اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺸﺨﺼﺎت اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ و ﻇﺎهﺮﯼ (ﻋﻤﻮﻣﺎ در ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺳﺮ)، ﻋﻤﺪﺗﺎ ﻣﺮﺑﻮط
ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺳﻪ ﻧﮋاد ﻋﻤﺪﻩ زرد ﭘﻮﺳﺖ، ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺳﺖ و ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺳﺖ
و ﺑ ﺮ اﺳﺎس ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻈﺮات دﻳﮕﺮ ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖ در ﺟﻬﺎن اﻣﺮوز ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ اﺳﺖ. ﻟﺬا ﻣﻄﺎﺑﻖ ﭼﻨ ﻴﻦ
ﺗﻌﺮﻳﻔﯽ، ﻧﮋادﯼ ﺑﻨﺎم ﺁرﻳﺎﻳﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد.
اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﻌﺎرﻳﻒ ﻏﻴﺮ ﻋﻠﻤﯽ ﻧﮋاد ﭘﺮﺳﺘﺎن ﻓﺎرس
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷ ﺪﻩ اﺳﺖ. ﻣﺤﻤﻮدﯼ در ﺻ ﻔﺤﻪ 75 اﻳﻦ ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ در ذﻳﻞ ﻋﻨﻮان « اول: ﻋﻮاﻣﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺤﺮان
ﻗﻮﻣﻴﺖ،-1 ﺗﻌﺪد و ﺗﻨﻮع ﻗﻮﻣﯽ« ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ:«ﺗﻨﻮع
ﻗﻮﻣﯽ ﺗﻨﻬﺎ در اﻳﺮاﻧﯽ ﺁرﻳﺎﻳﯽ و ﻏﻴﺮ ﺁرﻳﺎﻳﯽ ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد.» اﺳﺎس اﻳﻦ ﻧﻮع ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪﯼ ﺧﻮد
ﺣﮑﺎﻳﺖ از ﻋﻤﻖ ﻧﻔﻮذ ﻣﻮهﻮﻣﺎت ﺁرﻳﺎﻳﯽ در ذهﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ اﯼ دارد ﮐﻪ هﺮ ﺷﻬﺮوﻧﺪ اﻳﺮاﻧﯽ را در
ﻗﺎﻟﺐ ﻳﮑﯽ از ﺳﻪ ﮔﺮوﻩ (ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎﯼ) ﺁرﻳﺎﻳﯽ،ﻏﻴﺮ ﺁرﻳﺎﻳﯽ و ﻣﺨﺘﻠﻂ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻐﻠﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﯼ ﺗﻠﻘﯽ ﻧﮋاد ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ اش از ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﻬﺮوﻧﺪان
اﻳﺮاﻧﯽ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺿﺮورﺗﺎ هﻤﻪ ﻣﻔﺮوﺿﺎت ﻧﮋادﯼ وﯼ در ﺧﺼﻮص اﻗﻮام و ﻣﻠﻞ اﻳﺮان ﺑﺎﻃﻞ
ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد.
در هﻤﻴﻦ ﻣﺒﺤﺚ، ﮔﺮوهﻬﺎﯼ ﺁرﻳﺎﻳﯽ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺤﻤﻮدﯼ
ﺑﺼﻮرت ﻋﺠﻴﺒﯽ در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ از اﺳﺎﻣﯽ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﯽ و ﻗﻮﻣﯽ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد.از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ
ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﻮﺟﻴﻬﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان اهﺎﻟﯽ ﺳﺎﮐﻦ در ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﯼ اﺻﻔﻬﺎن،ﻓﺎرس،هﻤﺪان و ﻳﺎ ﻳﺰد را
ﺑﺎ اﻗﻮاﻣﯽ ﭼﻮن ﺑﻠﻮچ،ﺗﺎﻟﺶ،ﮐﺮد و ﻳﺎ ﻟﺮ ﻳﮑﺴﺎن ﻓﺮض ﮐﺮد و در ﻳﮏ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻧﮋادﯼ داﺧﻞ
ﻧﻤﻮد؟!هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﺣﻀﻮر ﻣﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﺗﺮﮎ در ﻣﻨﺎﻃﻖ هﻤﺪان،ﻓﺎرس و اﺻﻔﻬﺎن ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ
رد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟!
ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ در ﺻ ﻔﺤﻪ 75 درذﻳﻞ ﻋﻨﻮان «ﻋﺎﻣﻞ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ» ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪن ﺁﻣﺎر ﻗﻮﻣﻴﺘﻬﺎ ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ.اﻳﻦ درﺧﻮاﺳﺖ از ﻃﺮف ﻓﻌﺎﻟﻴﻦ ﻗﻮﻣﯽ ﻧﻴﺰ
ﺑﺎرهﺎ ﻃﺮح و ﺗﺎﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺁﻣﺎر اﻗﻮام اﻳﺮان ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ
اﺳﺖ.اﻣﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﻮﺿﻊ ﮔﻴﺮﻳﻬﺎﯼ ﺿﺪ ﻗﻮﻣﯽ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﻓﺎرس ، هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺁﻣﺎر ﮔﻴﺮﯼ ﻗﻮﻣﯽ در اﻳﺮان
ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻈﺎرﺗﻬﺎﯼ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر